1002-1018 r.: Wojna polsko – niemiecka

[ Powrót do historii Polski ]

Była to pierwsza w historii wojna Polski z Niemcami, wcześniej były jedynie pojedyncze walki z poszczególnymi możnowładcami. W 1002 roku Bolesław Chrobry wykorzystując wewnętrzne walki w państwie niemieckim, które nastąpiły po śmierci cesarza Ottona III, zajął rejon Miśni, Milska i Łużyc, a a między 1003 a 1005 rokiem rządził nawet w pogrążonych w walkach wewnętrznych Czechach. W 1004 roku cesarz Niemiec Henryk II (nazwany później Świętym) zaatakował Czechy obalając władzę Bolesława Chrobrego w tym państwie i ruszył na północ docierając aż pod Poznań. Bolesław Chrobry musiał zrzec się zdobytych ziem.

Drugim etapem wojny rozpoczął się w 1007 roku, kiedy Bolesław Chrobry odzyskał Łużyce i Milsko. Ten etap wojny zakończony został pokojem w Merseburgu. Pokój ten przyznawał Bolesławowi Chrobremu Łużyce i Milsko pod warunkiem, że złoży z nich hołd lenny. Trzeci etap rozpoczął się 8 lipca 1015 roku, wypowiedzeniem wojny przez Niemców i kampanią Henryka II na Polskę. Jej celem było nie tylko odzyskanie Milska i Łużyc, ale podporządkowanie sobie całego kraju.

Pomimo początkowych niepowodzeń Bolesława Chrobrego, udało się wyprzeć Niemców z powrotem do ich Cesarstwa. Kolejna wyprawa niemiecka miała miejsce w 1017 roku, ale zakończyła się wycofaniem Niemców. Zawarto pokój w Budziszynie, na mocy którego Bolesław Chrobry zachował Milsko i Łużyce bez płacenia trybutu z nich cesarzowi, oraz uzyskał pomoc zbrojną w wyprawie na Kijów. Traktat został potwierdzony małżeństwem Bolesława Chrobrego z Odą, siostrą Hermana, margrabiego Miśni.