Szczypiorski Andrzej

Andrzej Szczypiorski – polski pisarz, scenarzysta, „autorytet moralny” III Rzeczpospolitej.  W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Ludowej, studiował też na tajnym uniwersytecie, który był współorganizowany przez jego ojca Adama, socjalistycznego historyka i matematyka. Brał udział w  Powstaniu Warszawskim, był więźniem obozu Sachsenhausen. W latach 70. był działaczem opozycji wobec PZPR.  Od 1965 do 1975 roku pracował w „Polityce”, później z nią współpracował. Najbardziej znanym utworem Andrzeja Szczypiorskiego jest powieść „Początek” opisująca losy grupy Polaków w czasie II wojny światowej i po niej.

Od 1954 roku współpracował z bezpieką jako TW „Miglanc” i TW „Mirek. Na polecenie bezpieki sprowadził do Polski swoich rodziców. Rodzina Szczypiorskiego pracowała w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Trzej bracia i dwie siostry jego ojca zajmowali tam wysokie stanowiska, natomiast jego bratowa była między innymi łączniczką i sekretarką Marcelego Nowotki i Pawła Findlera, po wojnie pracowała w MO.  W tajemnicy przed Andrzejem Szczypiorskim bezpieka zwerbowała jego syna Adama, który donosił na swojego ojca.

Andrzej Szczypiorski był krytykiem kościoła katolickiego jako „źródła Holokaustu” i „ciemnogrodu”. Otwarcie mówił, że cechami narodowymi Polaków są alkoholizm, nieuczciwość, brak tolerancji. Stał się znany w środowiskach zachodnioniemieckich intelektualistów dzięki Marcelemu Reich – Ranickiemu, znanemu tłumaczowi i krytykowi, a w okresie stalinowskim kapitanowi wywiadu UB.

« Powrót do Leksykonu